Ετούτη είν’ η κόρη μου. Έχω και γιο.
Δε ζουν μαζί μου. Με τις μανάδες τους.
Η κόρη μου είναι μαυρούλα. Ο γιος μου κίτρινος.
Η μάνα μου είναι πράσινη. Κυπαρισσιά.
Μονολογεί στα σκοτεινά: ‘Έχω ένα γιο, μοναχογιό –
Έχω ένα γιο, μισό γιο’.
Ο πατέρας μου πρέπει να είναι σταχτής.
Τον άφησα κόκκινο
κι ώσπου να τα μαζέψω να φύγω
είχε γίνει κιόλας μπλε.
Τώρα που τους κοιτάζω καλά, δε διαφέρουν και τόσο.
Η μικρή μου αδερφούλα είναι πάντα ροζ.
Ροζ του μωρού. Ροζ του σφαχτού.
Ο θετός μου δεν ξέρω τι είναι. Δε μοιάζουμε.
Τον σχημάτισα, έτσι σαν άποψη.
Κι έκτοτε είμαι το καλό του επιχείρημα
για ό,τι κακό δεν κατορθώνει.
Η σκοτεινή μου ερωμένη, που όσο πάει και σκουραίνει
δεν είναι πια μωβ. Είναι βιολέτα.
Η άλλη, η πιο ανοιχτή, έχει μια κρούστα ωχρή
από το φουσκωμένο της γάλα
κι ακόμα περνιέται για πάλλευκη.
Μην το ψάχνεις, ο άχρωμος είμαι εγώ.
Άθεος – να μην έχω να χάσω –
έπαιζα για την έκπληξη. Τώρα,
στων μονοθεϊσμών την πληθώρα,
δηλώνω ειδωλολάτρης.
Αυτά με τη φάρα μου.
Να μου στείλεις καμιά φωτογραφία
να πιστέψω πως κι εσύ ευτυχείς.
Ο Λάμπρος Λάζος γεννήθηκε το 1977, στη Βόρεια Ιρλανδία. Ξεκίνησε να σπουδάζει οικονομικά αλλά ολοκλήρωσε σπουδές κινηματογράφου. Εργάστηκε με παιδιά με ειδικές ανάγκες, σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, ως μεταφραστής, βιβλιοπώλης, ανθοπώλης και επικεφαλής ταξιδιωτικών γκρούπ. Ζει στην Αθήνα μονίμως.
