Καλοκαιρινές διακοπές (για πάντα)
«Νησί είναι αυτό που πρέπει να λείπει,
ώστε να έχει λογικό νόημα ένας χάρτης»
Ευγένιος Αρανίτσης
Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά
Σε θάλασσες και ακτές.
Για καθαρές βουνοπλαγιές.
Βαρύ καλοκαιράκι.
Και μια και μιλάμε για νησιά:
Σύμφωνα με τους μετεωρολόγους,
ο επερχόμενος κόσμος θα είναι
ολότελα νησιωτικός.
(Σύμφωνα, δε, με τη Σημειολογία
η τρέχουσα μοναξιά δεν είναι απτή.
Πρόκειται για προφητική μυθοπλασία,
πηγαία ορμητική μεταφορά
που σύντομα θα εκβάλλει και στη γλώσσα –
νησώ, νησείς, νησί.)
Πάνω απ’ το νερό θα μείνουν τα ψηλότερα σημεία.
Το ζήτημα είναι ποιος θα’ χει, τότε, προβάδισμα –
Οι ορεινοί ή οι νησιώτες;
Οι στεγνοί ή οι βρεγμένοι;
Ένα είναι το σίγουρο – στις φετινές διακοπές
θα πάρω μαζί μου μπόλικο σκοινί.
Για τη βάρκα.
Για τη μπουγάδα.
Για το σκυλί.
Ποιος ξέρει τι άλλο.
Πάντα χρειάζεται λίγο σκοινί.
Κυκλοι του ρευστού
Κάποτε βούλιαξα στο βυθό σου.
Στην παραφορά ανάβλυσες λυγμούς.
Σε ρώτησα γιατί κι είπες ναυάγια.
Στην ξέρα μου ακούστηκε πνιγμός.
Πρώτα κατάπινα το δάκρυ σου.
Στο τέλος καταπίνω το δικό μου.
Κανείς δεν κλαίει για κανέναν.
Κάτω απ’ το φως των φεγγαριών
εξατμίζεται ο άσαρκος έρωτας
που ζει πριν καν γεννηθεί.
Κατάσαρκα στεγνώνει αψύ
και αποκρυσταλλώνεται
το νέφος των καημών.
Μικρά και άθραυστα θρύψαλα,
στη χούφτα δίψα αλλά στο δάχτυλο τροφή.
Ο άνεμος σηκώνει το ανάποδο χιόνι
ώσπου κατάλευκη η κούραση μεσουρανεί.
Στην καμένη ρίζα της το κουράγιο ψηλώνει.
Ο πάγος απ’ το έγκαυμά του λιώνει.
Κι από μάτια βαθιά χαρακώματα
σημάδια σκοτεινά του μετώπου
βροχή βραχύβια ανακωχή.
Κάποτε πολεμούσαν για τ’ αλάτι.
Κάποτε θα πολεμούν για το νερό.
Στ’ όνομα ενός ήλιου σπαραγμός.
Κοίτασμα του κόσμου ένα δάκρυ.
Ο Λάμπρος Λάζος γεννήθηκε το 1977, στη Βόρεια Ιρλανδία. Ξεκίνησε να σπουδάζει οικονομικά αλλά ολοκλήρωσε σπουδές κινηματογράφου. Εργάστηκε με παιδιά με ειδικές ανάγκες, σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, ως μεταφραστής, βιβλιοπώλης, ανθοπώλης και επικεφαλής ταξιδιωτικών γκρούπ. Ζει στην Αθήνα μονίμως.
