§10
«Κάθε ανθρώπινη πράξη κερδίζει αναγνώριση, τιμή, πραγματική μεγαλοπρέπεια, χάριν της αναλογίας της με τα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Είναι το όραμα, η ήρεμη και σταθερή εγκαρτέρηση, που πάνω από όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ξεχωρίζουν τον ένα άνθρωπο από τον άλλο, και τον πλησιάζουν στον Δημιουργό. Και δεν υπάρχει πράξη ή τέχνη, της οποίας η λαμπρότητα να μην προσμετράται βάσει αυτής της δοκιμασίας. Επομένως, όταν κατασκευάζουμε οικοδομήματα, ας σκεφτόμαστε ότι το κάνουμε για πάντα. Ας μην είναι μόνο για την τέρψη του παρόντος, ή για τη σύγχρονη χρήση μόνο. Ας είναι ένα έργο τέτοιο για το οποίο οι απόγονοί μας θα μας ευγνωμονούν για αυτό, και ας σκεφτούμε, όπως τοποθετούμε την πέτρα πάνω στην πέτρα, ότι θα έρθει μια εποχή όπου όλες οι πέτρες θα θεωρούνται ιερές γιατί τα χέρια μας τις ακούμπησαν, και οι άνθρωποι θα λένε όταν θα εξετάζουν το μόχθο και τη δουλεμένη τους υπόσταση «Κοιτάξτε! αυτό έφτιαξαν οι πατέρες μας για μας». Γιατί πράγματι, η μεγαλύτερη δόξα ενός κτηρίου δεν είναι στις πέτρες του, ούτε στο χρυσό του. Η δόξα του είναι στην Εποχή του, και σε αυτή την βαθειά αντίληψη του πλήθους των φωνών, της αυστηρής παρατήρησης, της αινιγματικής κατανόησης, αλλά ακόμα της αποδοχής ή της καταδίκης, που συναισθανόμαστε στους τοίχους οι οποίοι διαβρέχονται από τα διερχόμενα κύματα της ανθρωπότητας…»
John Ruskin, “The Lamp of Memory”, κεφ.6 στο The Seven Lamps of Architecture
MOnuMENTA
