Ζούμε, πολλοί από μας, στην πόλη.
Ζούμε πάνω στην άσφαλτο και μέσα στο τσιμέντο.
Το «πράσινο», όπως συνηθίσαμε να το λέμε (λες και η όλη του σημασία εξαντλείται στη συμβολή του στη χρωματική παλέτα της καθημερινότητάς μας), πανταχού απόν.
Κι αν οι πνεύμονές μας συνήθισαν στην έλλειψή του, το βλέμμα μας, συχνά, αναζητεί ακόμη τα λιγοστά δείγματά του, να ακουμπήσει πάνω τους, ν’ αναπαυθεί. Δέντρα στα πεζοδρόμια και σε όσες αυλές πολυκατοικιών δεν έγιναν ακόμη χώροι στάθμευσης, λίγες σπιθαμές από γκαζόν και φανταχτερά λουλούδια στις πλατείες, πικροδάφνες (οι παρεξηγημένες των ρεμάτων και των εθνικών οδών) και φοίνικες (μάρτυρες λανθάνοντος εξωτισμού και ψευδαισθήσεων μεγαλείου) στις διαχωριστικές νησίδες των μεγάλων λεωφόρων, γεράνια (χωρίς πολλές απαιτήσεις) και γιούκα (λόγω όγκου) στα μπαλκόνια, ιδού το μερίδιο που παραχώρησε το άστυ στη φύση για την παραμυθία των ματιών μας. Συμπέρασμα πρώτο, προσωρινό: Δεν υπάρχει αυτοφυής βλάστηση στην πόλη.
Δεν υπάρχει;
Ή δεν την βλέπουμε;
Κάποιοι την βλέπουν, άρα υπάρχει. Ο Αντώνης Ζώης είναι ένας από αυτούς. Δεν ξέρω άλλους, αλλά χρησιμοποιώ πληθυντικό ελπίζοντας ότι δεν είναι ο μόνος.
Ο Αντώνης Ζώης είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Είναι επιστήμονας, όχι της φυσικής κληρονομιάς αλλά της πολιτιστικής: είναι αρχαιολόγος. Μετράει χρόνια πολλά σκυμμένος πάνω από τη γη και την ιστορία, να ψάχνει, να διακρίνει, να διαπιστώνει. Τα τελευταία χρόνια έχει στρέψει και αλλού το βλέμμα των ματιών και της ψυχής του: στις πέτρες και τα χώματα του Λυκαβηττού, στις ραφές των πλακών των πεζοδρομίων, στις ρωγμές των τοίχων, στα χέρσα οικόπεδα. Κι εκεί ανακάλυψε το θαύμα της ζωής: χωρίς φροντίδα, συχνά χωρίς χώμα και νερό και πάντα χωρίς φιλοθεάμον κοινό, φυτρώνουν, μεγαλώνουν και αναπαράγονται φυτά που ανθίζουν άνθη λιλιπούτειου μεγέθους και μεγαλειώδους ομορφιάς.
Ο Αντώνης Ζώης τα εντοπίζει. Παρακολουθεί τον κύκλο της ζωής τους και καταγράφει την εξέλιξή τους. Τα αναζητεί στη βιβλιογραφία. Τα φωτογραφίζει. Η τρυφεράδα της ματιάς του περνάει μέσα από τον φακό της μηχανής και τα αιχμαλωτίζει σε μερικές χιλιάδες πίξελ. Κι έτσι τα κάνει ορατά και σε μας, που η βιασύνη και η συνήθεια μάς έχουν κάνει τυφλούς σε ο,τιδήποτε κάτω του ενός εκατοστού.
Για το πρώτο τεύχος του MOnuMENTA ο Αντώνης Ζώης μάς έκανε ένα πολύτιμο δώρο: τις θαυμάσιες φωτογραφίες τριών από τις πιο πρόσφατες «ανακαλύψεις» του. Οι δύο αφορούν λουλούδια. Η τρίτη ένα … ζουζούνι. Και οι τρεις είναι μάθημα: μην προσπερνάς, άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα. Η ομορφιά είναι παντού, η φύση είναι παντού, κάνε της χώρο.
Μια μαργαρίτα τόση δα
Από τα πιο γνωστά αυτοφυή λουλούδια της πόλης, οι μαργαρίτες, κάθε άνοιξη πλημμυρίζουν χέρσα οικόπεδα και εγκαταλελειμμένα σπίτια. Αυτές είναι μεγάλες και τις βλέπουμε όλοι. Υπάρχουν κι άλλες, μικρότατες, που χρειάζεται το ζουμ της φωτογραφικής μηχανής για να αποκαλυφθούν. Ο φωτογραφικός φακός του Αντώνη Ζώη έσκυψε πάνω από μια πεισματάρα πρασινάδα που φύτρωσε στο καθαρό τσιμέντο, σε μια από τις γνωστότερες γωνιές του αθηναϊκού κέντρου. Αντιγράφουμε από το ημερολόγιό του:
«Παρασκευή, 28 Ιουλίου 2006
… Επιστρέφοντας περνάω από τη διασταύρωση Χερσώνος, Λυκαβηττού, Στρατιωτικού Συνδέσμου, ανάμεσα στα δύο κτήρια Δοξιάδη. Λίγο πιο κάτω από την κεντρική είσοδο του μικρότερου κτηρίου, κοντά στη γωνία του, όπου μερικά σκαλιά τσιμεντένια στο πεζοδρόμιο, εκεί, χωρίς ίχνος χώματος, χωρίς ραφές ανάμεσα στα σκαλιά και στα τσιμεντένια τούβλα του πεζοδρομίου, βλέπω το νέο φυτό, τρία ή τέσσερα φυτά, να έχει αρχίσει ίσως σήμερα, ίσως πριν από μια-δυο μέρες, την ανθοφορία του. Δυνατή σκιά, καθαρό τσιμέντο, ευγενικά και πανέμορφα μικρά φυτά, μέγεθος-διάμετρος περίπου 5 χιλιοστά. … το φυτό ανήκει στο μέγα πλήθος της κατηγορίας των “συνθέτων” φυτών … . … έχει το τυπικό γνώρισμα της “Μαργαρίτας”: Στην περίμετρο του άνθους είναι τα πέταλα, στο κέντρο του τα μικροσκοπικά ανθίδια. … »
Ένα μικρό μπλε θαύμα
Σε μια στενή βεράντα του τρίτου ορόφου, στις γλάστρες του Αντώνη Ζώη, οι … επισκέπτες, αν και απρόσκλητοι, είναι ευπρόσδεκτοι. Η φιλοξενία του ανταμείβεται με μικρά θαύματα χρωμάτων και σχημάτων. Παρακολουθούμε τη μαγεία της ανακάλυψης στις σελίδες του ημερολογίου του:
«Δευτέρα, 19 Ιουνίου 2006
Σε μια σχετικώς μεγάλη γλάστρα … άρχισε να φαίνεται εδώ και δέκα μέρες περίπου ένα νέο και απολύτως άγνωστο φυτό … Το νέο αυτό φυτό αφήνεται στη γλάστρα, είναι και τώρα, στην αρχή της ανάπτυξής του, εντυπωσιακό, με φύλλα αρκετά μεγάλα, λογχοειδή-κισσοειδή, μήκους 6 και πλάτους 2 εκ. μ. …
Πέμπτη, 22 Ιουνίου 2006
Σήμερα, λοιπόν, σωστή εθνική γιορτή, να δω εντελώς τυχαία να έχει … δύο άνθη ανοιχτά, γαλανά και παράξενα. Εκτός από το δυνατό γαλανό, έχουν στα πέταλα και στα σέπαλά τους και το δυνατό λευκό … . … το άνθος … βγαίνει από μια χλωρή κάψα-θήκη, της οποίας η μορφή είναι … σαν ένα κισσόφυλλο κομμένο στη μέση … »
Ένα ζουζούνι-βασιλιάς
Τα αγριολούλουδα είναι αγαπημένο στέκι μικρών εντόμων. Ένα από αυτά έγινε τακτικός θαμώνας στις γλάστρες του Αντώνη Ζώη. Το μέγεθός του δεν ξεπερνά τα 5 χιλιοστά αλλά η πλάτη του θα μπορούσε να είναι η παλέτα του Πόλλοκ. Βαθύ πράσινο φόντο με τόνους κιτρινωπούς, μαύρα στίγματα και περιγράμματα, κηλίδες και σχηματισμοί σε χρώμα ροδί, πορτοκαλί και υπόλευκο, και στο κέντρο να δεσπόζουν δυο μεγάλα μοτίβα στο χρώμα της αυτοκρατορικής πορφύρας. «Πόρφυρα» το βάφτισε ο Αντώνης Ζώης και νομίζω ότι του ταιριάζει. Ο ενθουσιασμός της ημερολογιακής του περιγραφής είναι μεταδοτικός:
«Τετάρτη, 23 Αυγούστου 2006
… έχει ανεπτυγμένα τα στολίδια του σε απίστευτο βαθμό … Εκτός από το λευκό και το μαύρο έχει μια σειρά δισκάκια πορφυρά –το χρώμα είναι το πιο γνήσιο αυτοκρατορικό πορφυρό από όσα έχω δει και φωτογραφήσει στην άγρια φύση– και μερικά ακόμη στολίδια με καθαρό και δυνατό πορτοκαλί. …
Πέμπτη, 24 Αυγούστου 2006
… Παράξενο είναι το πορφυρό θέμα, δύο φορές στο κέντρο της περιοχής με το μαύρο φόντο: δεν είναι παρά δύο κοχύλια, ζωγραφική απόδοση επαγγελματία ζωγράφου. καθώς το ζωγράφιζε, στο νου του η ίδια η πορφύρα. Θα μπορούσα να πω, ζωγράφος η μάνα φύση, αν στις χιλιάδες θραύσματα της πορφύρας, στις ανασκαφές μου στο Σπίτι Φ, είχα βρει και μερικά ολόκληρα και μάλιστα πορφυρά. Αλλά τα κοχύλια της πορφύρας δεν είναι πορφυρά, … γίνονται πορφυρά στο χέρι με το πινέλο … Δεν αποκλείεται … να είναι ο “Πόρφυρας” το πιο μικρό και το πιο παράξενο σκαθάρι… »
Άνθη και ζουζούνια λίγων χιλιοστών στα πεζοδρόμια που καθημερινά περπατάμε βιαστικοί και στα μπαλκόνια που αιωρούνται μεταξύ νέφους και ασφάλτου. Συμπέρασμα δεύτερο, οριστικό: Δίπλα μας, ερήμην μας, ζει και αναπνέει ένας μαγικός μικρόκοσμος.
Η συλλογή του Αντώνη Ζώη αριθμεί χιλιάδες φωτογραφίες αυτοφυών φυτών. τα περισσότερα τα έχει εντοπίσει στα περπατήματά του στη Σκιστή Πέτρα και στον λόφο του Λυκαβηττού, το «βουνό των λωτοφάγων», όπως προτιμά να το λέει ο ίδιος... Ο λόφος του Λυκαβηττού, ευτυχώς, δεν έχει ακόμη χτιστεί ώς την κορφή του. Τον πλούσιο κόσμο που ζει και αναπτύσσεται στα χώματα και στα βράχια του δεν τον απειλεί μόνον η ανοικοδόμηση αλλά και, ενίοτε, οι «αισθητικές επεμβάσεις / αναπλάσεις». Κι όμως, ο κόσμος αυτός δεν ζητεί φροντίδα, μόνο λίγο χώρο. Ας του τον αφήσουμε. Τον χρειαζόμαστε. Κάπου πρέπει και το πέλμα μας να μπορεί να πατάει απευθείας στο χώμα…
papathoma@gmail.com
