Μεταμορφώνεσαι, στον τόπο, εκεί στο άχρονο κανάλι, με το γοργόφτερο ποδάρι
Το κοίλο μαρτυρά, στο πι και φι το πέρασμα, μυριάδων στους πρόποδες του παντός.
Ω! … παν ! … ήρθα!
Ήρθα, μα στο βουνό η τύχη, φιλοξενεί τον επισκέπτη
φωτιά και σίδερο χρειάστηκαν, κι’ από όνειρο στην ζήση
σφυρηλατώντας σταγόνα – σταγόνα στην σκέψη αυτού του τόπου.
Το φώς εκτυφλωτικό απ’ την σπηλιά σαν βγαίνεις
Από τοπίο άχρονο, σε τοπίο με κυρίαρχο τον χρόνο, κατεβαίνεις!
Κι όλα τα ίδια, διαφορετικά ! τώρα.
Τα περιγράμματα, τα χρώματα, τα χώματα…
μαύρο δεν υπάρχει, μονάχα, το ένα μέσα στ’ άλλο
λίγη δροσιά, λίγη σκιά, να ξαποστάσω κάτω απ’ το δεντρί
να μ’ αγκαλιάσει η φυλλωσιά, να με χαϊδέψει ο αγέρας
λουλούδια να μυρίσω, τον τόπο να φιλήσω.
***
Πεντελικός σαν είναι ο τόπος και ο χρόνος
σ’ ανύποπτη στιγμή το λυκαυγές ρολόϊ
με φώς δροσίζει τις πληγές και επουλώνει
το πριν , το τώρα, το μετά, τον κόσμο ενώνει
Μαρμάρινα κορμιά! Ατσάλινες ματιές!
και οι καρδιές σαν στύλος είναι μία
από του χρόνου το πηγάδι αναβλύζει
αθάνατο νερό τη ζήση ανακυκλώνει
Σαν με τροχό κυλά σε διάδρομο του στίβου
τον νικητή με κότινο ελιάς τον στέφει
με ένωση, νερού, κλαδί ελιάς, αιθέρα
το πορφυρό στο ρούχο, το άγαλμα ανδρώνει
Οι αύλακες να οδηγούν εκεί ψηλά
στο Απολλώνιο που ζει μες τις καρδιές τους
με το μολύβι που σαν λάβα θα κυλά
στεριώνει τον χρόνο με τον χρόνο π’ ανυψώνει.
***
Ήρθα, σπουδή με ποίημα ν’ αποδώσω
την ιερή μορφή του Υμηττού, να σώσω
την πολλοστή κεραία, από μελάνι, που’ ναι
αθάνατη, μπροστά στις άλλες.
Είναι, εκείνος που το σκηνικό κρατά
την πλάτη βάζει, στην σωστή ματιά
κάνει την φέξη, ακόμα πιο γλυκιά
σαν φωτισμένος αδελφός τα πρωϊνά.
Κι ο ήχος το καλέμι διαπερνάει
σαν με, μελάνι, στο χαρτί που κολυμπάει
σαν με, το χρώμα, ενός Ήλιου ακολουθάει
την φέξη και την χάση, που αναγεννάει…
Όλα, κι αυτά τα πρόσκαιρα στην βάση, που ζαλίζουν
ψάχνουν να βρουν τον εν μέτρο ρυθμό του κάλλους, για ν’ αξίζουν
μπροστά στην ύπαρξη της φύσης μας, όλα θυμίζουν
πως μόνο με αιθέρα και νερό, τη γη, θα πρέπει να ποτίζουν
Αιώνες τώρα, βλέπει από ψηλά
Εκείνα, τα δεινά, της Αθήνας’
που δε μιλά, ούτε σιωπά…
Κι αν κυλήσει η μέρα, να κρυφτεί
Το φεγγαρόφωτο στα μάρμαρα φωταγωγεί
Κι η δύση, γίνεται παράδεισου αρχή… και πάει!
